Beyzanur Ulu

  Sanat, yalnızca bir ifade biçimi değil, aynı zamanda bir iyileşme yoludur. Peki, yaratıcı bir süreç insan ruhuna nasıl dokunabilir? Bu sorunun cevabını ararken, sanat terapisi kavramıyla karşılaşıyoruz. Bilim insanları ve sanatçılar, yaratıcılığın bireyin ruhsal sağlığı üzerindeki etkilerini uzun zamandır tartışıyor. Fakat belki de bu tartışmayı asıl derinleştiren şey, bir tablonun, bir şiirin ya da bir melodinin insan zihninde uyandırdığı o tarifsiz hislerdir. Duygularımızın dış dünyaya açılan kısmıdır. Sanat terapisi, renklerin, şekillerin ve dokuların insan ruhundaki yaralara nasıl merhem olabileceğini anlamaya çalışır. Vincent Van Gogh'un fırça darbelerini düşünelim: Onun “Yıldızlı Gece” tablosundaki yoğun mavi ve sarı tonlar, kendi karanlığından bir çıkış yolu arayan bir ruhun çığlığı değil midir? Ya da Sylvia Plath'in dizeleri; hayatın köşe bucak gizlediği acılara şiirle dokunmaz mı? Ya da Ahmet Arif’in Hasretinden prangalar eskittim dizelerinde özlemin ve hasretin yank...