Beyzanur Ulu

  Bazen hayatın karmaşasından, sıkıcı rutinlerin baskısından kurtulma arzusu içimde derin izler bırakıyor. Her gün tekrar eden aynı anılar, aynı yüzler, aynı duvarlar... Uzaklaşmak istediğim anlarda içimde yankılanan duygular, adeta bir özgürlük çağrısı gibi. Kaçışın ilk duygusu, belki de bıkkınlıktan kaynaklanıyor. Her gün aynı işte, aynı sorumluluklarda boğuluyormuş hissi, içimde biriken bir bulanıklık gibi. Belki de en önemlisi ait olmadığım yerde bulunmamdır. Kaçmak, bu rutinin boğucu sarmalından kurtulmak anlamına gelirken, aynı zamanda bir tür özlemin de başlangıcı oluyor. Başka bir yerde, başka bir zamanda olmanın hayalini kurarken, içimde hafif bir melankoli de uyanıyor. Bazen uzaklaşmak istemek, bir tür kaybolma arzusu oluyor. Kendi iç dünyamda, bilinmeyen sulara doğru bir seyahat yapma isteği. Belki de içsel bir yolculuk, kendi duygusal derinliklerimi keşfetme arzusu. Kaçışın bu yönü, kendi varlığımdan kaçmamı isteyen içsel bir çağrı gibi. Doğrusu bu mu diye düşünüp kend...

     ESARETİN YANSIMASI   İnsan neyin esiri olur? Esiri olduğu şeyi kendi mi tercih eder yoksa hayat mı tercih etmeye zorlar.  İnsan sadece eski zamanda hizmet ettiği için esir değildi. Dile getirecek özgürlüğe sahip olmadığı için köleydi. Çünkü İnsan konuşamadığında da esir olur. Kelimler bir büyü gibidir. Bir araya gelince muazzam bir bütün oluştururlar. Bu muazzamlık kişiye özgürlük tanır. Kendini anlamanın ve anlatmanın verdiği özgürlük. İnsan anlaşılmadığı ve anlatamadığı yerde yeşillenemezmiş. Kişinin kalbinden geçenler diline yansımayınca yüzüne ve bedenine bir esaret sirayet eder. Bu esaret öylesine korkunç sessizliğe sahiptir ki kişiyi boğazından geren ipe bağlar. Boynunda urganla sesini ve nefesini kesen kişi artık kendinden uzaklaşır. Bu noktada esaret artık köleliğe doğru gitmeye başlar. Tüm duyguları her zerresiyle hissederken dışarıdan bir urganla yürür. Urgan her adım attığında yük olur. Her adım attığında canını acıtır ve nefesini keser. Aslı...